Światło widzialne
Światło w rozumieniu potocznym jest promieniowaniem widzialnym dostrzegalnym przez ludzkie oko. W ujęciu naukowym, jego definicja odnosi się także do podczerwieni i ultrafioletu.
Nauką zajmującą się badaniem światła jest optyka. Wspomniane powyżej promieniowanie jest określane mianem optycznego. Obejmuje ono zakres fal magnetycznych o długościach wahających się od 100 nm do 1 mm. Podzielić można je na 3 zakresy o różnych długościach fali. Są nimi podczerwień, ultrafiolet oraz światło widzialne. Mimo że ludzki wzrok odbiera jedynie to ostatnie, wymienione powyżej zakresu można z powodzeniem obserwować oraz analizować przy pomocy zbliżonej aparatury.
Jako że światło jest falą elektromagnetyczną, porusza się ono jako zaburzenia pola elektrycznego oraz magnetycznego. Rozchodzą się one prostopadle do siebie, a ich natężenie jest zmienne. Fale elektromagnetyczne klasyfikuje się z uwzględnieniem ich częstotliwości lub długości. Długość fal definiuje się jako odległość, która dzieli 2 sąsiadujące ze sobą punkty, których pole elektryczne oraz magnetyczne jest identyczne. Im większa jest częstotliwość fali, tym mniejsza jest jej długość. Fale o różnych długościach mają nieco inne cechy charakterystyczne oraz zastosowanie. Światło posiada cechy wspólne dla wszystkich fal elektromagnetycznych. Ma ono właściwości zarówno falowe, jak i korpuskularne. Pierwsze z nich są charakterystyczne dla zjawisk, takich jak: odbicie (zmiana kierunku rozchodzenia się fali na granicy dwóch ośrodków), interferencja (wzmacnianie oraz wygaszanie fal na skutek nałożenia się na siebie dwóch lub większej liczby fal) oraz dyfrakcja (zmiana kierunku rozchodzenia się fali, która polega na ugięciu się światła na krawędzi przeszkody). Co do korpuskularnej natury światła, dowodzą jej zjawiska jonizacji, luminescencji oraz fotoelektryczne (tworzące się przez absorpcję światła). Największą prędkość światło osiąga w próżni. Wynosi ona c = 299 792 458 m/s. W pozostałych prędkość światła jest mniejsza, co jest związane z występowaniem współczynnika załamania ośrodka.
Światło widzialne obejmuje zakres fal od 380 do 760 nm. Pozwala ono na odczytywanie barwy światła i wywołuje wrażenia barwne. Każdej z dostrzegalnych barw odpowiada określona długość fali (najdłuższym kolor czerwony, najkrótszym — fioletowy). Najjaśniejsza z barw to biała, która to jest mieszaniną barw prostych.
Najsilniejszymi źródłami światła widzialnego, które docierają na Ziemię są Słońce i pozostałe gwiazdy Układu Słonecznego. Należą one do termicznych źródeł światła, do których zalicza się także ogień, żarówkę, lampę halogenową oraz lampę łukową.
Źródła światła dzieli się ze względu na sposób generacji i charakterystykę spektralną. Zgodnie z nim, Słońce jest źródłem jądrowym, a lampa gazowa czy włóknowa — termicznym. Pozostałymi źródłami światła są elektroluminescencja, fluorescencja oraz światło LED. Ze względu na charakterystyki, światło spektralne można podzielić na RGB, białe, monochromatyczne oraz quasimonochromatyczne.